Week 2 & 3
Het is heel warm geweest, dagen achter elkaar was het rond de 27 graden. De bloemen hingen er slapjes bij. Gisteren kwam de verlossing: een enorme plensbui met onweer. De opbouw hiernaar toe vond ik heel surrealistisch, de van kleur en vorm veranderende lucht was spectaculair en de veranderende atmosfeer werkte zeer vervreemdend. De volgende dag vind ik in de tuin afgevallen bladeren die ik meeneem en wil gebruiken voor het maken van nieuw werk. De inspiratie ligt hier letterlijk voor het oprapen.
Op de markt heb ik heel dun papier gekocht dat wordt gebruikt voor het overtrekken van patronen in de modebranche. De kenmerken van dit papier, de doorschijnendheid en de kwetsbaarheid maken mij zeer content. Opeens heb ik een materiaal technische manier gevonden om een aantal aspecten uit mijn werk te kunnen benadrukken; het zichtbare en het onzichtbare, het impliciete en het expliciete. Tevens geeft dit papier door zijn doorschijnendheid de mogelijkheid om ‘de dingen’ letterlijk op verschillende manieren te kunnen bekijken.
Nav één van de gesprekken waar ik deze week mee begonnen ben heb ik een abstract beeld getekend. Het beeld sprong op in mijn hoofd nav een verhaal van de geïnterviewde. Op het nieuwe semi-transparante papier heb ik verschillende versies van hetzelfde beeld getekend. Dit op een strook papier die dubbelgevouwen dan 2 pagina’s zou kunnen vormen.
Ik bedenk dat ik er een boekje van ga maken want dit werk vraag weer (net als meerdere andere werken van mij) om aandacht en concentratie. En ingelijst, plat naast elkaar opgehangen, verliest het compleet zijn waarde. Ik moet opeens denken aan de boekjes van Bruno Munari, die ik bewonder.
De pagina’s over elkaar heen geplaatst zorgen ervoor dat er elke keer iets gebeurt als je de pagina omslaat. Op elke pagina heb ik hetzelfde beeld op een andere manier getekend, (precies hetzelfde zal nooit lukken, ik denk aan Klaas Gubbels die al jaren lang zijn koffiekan op steeds weer een andere manier schildert) je raakt er nooit op uit gekeken. Ik denk ook aan mijn tai chi vorm die ik acht jaar lang elke dag uitoefende en toch elke keer anders was.
Doordat de pagina’s iets doorschijnend zijn maken zij over elkaar heen gelegd nieuwe beelden. Elke pagina maakt hierdoor contact met de volgende en er ontstaat een verbinding die ik nu pas besef. Dit geeft het werk nog een extra diepere laag want het abstracte beeld dat ik heb getekend was de verbeelding van het woord ‘verbinding’.
Nu de gesprekken begonnen zijn ben ik blij dat ik dit onderdeel in mijn project heb verwerkt. De gesprekken geven mij de mogelijkheid om mee te kunnen denken in het kader van mijn gesprekspartner. Zo kan ik even buiten mijn eigen kader denken, kijken, voelen. Het geeft mij ook de gelegenheid om met een andere beeldtaal te werken dan de gebruikelijke. Waarbij de omgeving, de tuin, mij weer stimuleert om met andere (natuurlijke) materialen te werken.
