Hier is het anders.
Koortsachtig ben ik aan het werk, ik heb zoveel ideeën. Het begint al als ik ‘s morgens de tuin binnenkom. Welk pad ik ook kies op elke route naar mijn atelier denk ik; oh ja dit blad wilde ik dit nog mee doen, oh ja deze plek wil ik dit mee gaan doen… In mijn atelier staan en hangen beginfases van nog te maken werk. Mijn hoofd loopt bijna over als ik in de tuin ben. Ook ‘s nachts gaat het door. Acht uur slapen lukt al weken niet meer. Ik word wakker en mijn werk begint zich te ontwikkelen in mijn hoofd. Opstaan of blijven liggen maakt niet zoveel verschil. Gebroken nachten. Alle plannen schijf ik op. Dat doe ik overdag en ik probeer me dan te herinneren welke geniale oplossingen ik ‘s nachts heb bedacht. Ik kan mijn plannen waarschijnlijk niet allemaal uitvoeren. Het is ook moeilijk in te schatten hoe lang de uitvoering gaat duren. Ik wil wat installaties/interventies buiten op locatie maken. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Eigenlijk maakt het dat een onderzoek ter plekke. Ik vind het zo knap dat een architect een groot bouwwerk helemaal uitdenkt en het dan laat realiseren. Ik vind dat moeilijk. Ik wil het zien, aanraken, beleven, voelen, laten bezinken en weer aanpassen. Dat kost tijd en je weet niet hoeveel. Zo heb ik één idee voor een werk dat over tijd, beweging en materiaal gaat. Die wil ik graag uitvoeren maar dat wordt (bij gebrek aan kennis en ervaring) één heel groot experiment. Heel spannend en uitdagend, zeker, waarbij falen en mislukken mag! Ik geef met mijn artist in residence immers de bezoekers een kijkje in mijn keuken. Waarbij succes en slagen niet gegarandeerd kunnen worden. Eigenlijk maakt mijn open atelier in Trompenburg dat bijzonder; je ziet het onderzoek, de aanloop, de schetsen, ook de minder geslaagde werken. Open en kwetsbaar, werk in wording. Meestal zie je op presentaties, open ateliers of exposities alleen de geslaagde werken. HIER IS HET ANDERS.
